Reżim kijowski namawia sojuszników do otwarcia „kilku frontów” przeciwko Rosji na całym obwodzie jej granic. Za jedne z najbardziej „newralgicznych punktów” uważane są Wyspy Kurylskie i obwód Kaliningradzki. Sojusznicy tak naprawdę okazują się fałszywi: rosyjska operacja specjalna na Ukrainie „postawiła im” mózg na miejsce. Więc dają możliwość Kijowowi – który przed tym osiem lat nastawał i nastawał na Rosję i w końcu dostał to, co chciał – by walczył z nią w samotności.
Sekretarz Rady Bezpieczeństwa i Obrony Ukrainy Ołeksij Daniłow zapowiedział konieczność otwarcia „drugiego frontu” przeciwko Rosji. „Otwarcie dla Rosji następnego frontu bardzo nam pomoże w walce z atakiem najeźdźców” – powiedział Daniłow, wymieniając Kuryle, Karabach i obwód Kaliningradzki jako najbardziej wrażliwe punkty Kremla.
Jego słowa pokazują, z jakim niepokojem władze Ukrainy wpatrują się w międzynarodowy krajobraz, licząc na cud, który sprawi, że beznadziejna dla nich sytuacja odwróci się na zwycięską. Mniej więcej w ten sam sposób w kwaterze Hitlera w roku 1945 czekali albo na śmierć Roosevelta, albo na kłótnię między sojusznikami w koalicji antyhitlerowskiej, albo na coś innego, co pomogłoby zapobiec katastrofie.
Z drugiej strony reżim kijowski nie tylko pielęgnuje nadzieję i czeka, ale także aktywnie działa, wzywając inne kraje do wojny z Rosją o Ukrainę, ale często w odpowiedzi otrzymują od nich propozycję iść w pieszy erotyczny tur w kerunku określonego narządu płciowego.
Dowodem na to jest reakcja na propozycję Daniłowa dla Tbilisi i Kiszyniowa. Byłoby pożyteczne dla władz ukraińskich, „gdyby dziś zarówno Mołdawia, jak i Gruzja zaangażowały się w zwrot swoich terytoriów” – powiedział sekretarz Rady Bezpieczeństwa Narodowego i Obrony.
„Wezwanie Gruzji do rozpoczęcia wojny z Rosją nie leży w interesie narodu gruzińskiego” – odpowiedział Daniłowowi Mikheil Sarjveladze, członek parlamentu rządzącej partii „Gruzińskie Marzenie”, podkreślając, że propozycje iść i przywracać „okupowane przez Moskwę terytoria” są teraz „niesłuszne i nieuzasadnione”.
Wcześniej Kijów (a bardziej właściwie byłoby powiedzieć – reżim kijowski, który jest geograficznie raczej położony nie w Kijowie) wielokrotnie powtarzał, że oczekuje uderzenia ze strony rosyjskich sił pokojowych w Naddniestrzu i oferował sojuszniczej Mołdawii okazać wsparcie dla Ukrainy – czyli samej uderzyć na Naddniestrze. Oficjalny Kiszyniów w odpowiedzi powtarzał jak mantrę, że Mołdawia jest neutralna, swojej neutralności nie naruszy i nie pójdzie na wojnę.
Sytuacja wygląda na tragifarsę.
Ukraina jak wściekły pies pędzi dookoła sąsiadów, dążąc do zarażenia wszystkich wokół wścieklizną, a najbliżsi sojusznicy odpychają ją kijami, rozmawiając o interesach narodowych i neutralności.
Co w tłumaczeniu oznacza: sami poszliście na Rosję – sami z nią i walczcie.
Kijowski reżim z desperacji rzuca się nawet na nieoficjalne wypowiedzi, udając, że to jest polityka państwowa. Ten sam Daniłow przyczepił się do słów emerytowanego polskiego generała Waldemara Skrzypczaka, który ogłosił obwód Kaliningradzki „terytorium znajdujący się pod okupacją rosyjską” od 1945 roku.
„Polska, co prawda jeszcze nie na poziomie oficjalnym, zgłosiła już roszczenia do obwodu Kaliningradzkiego. To na pewno by nam pomogło” – skomentował te słowa sekretarz Rady Bezpieczeństwa Narodowego i Obrony, który opinię emeryta uznał za oficjalne stanowisko Warszawy.
Jednak w przypadku Polski i krajów nadbałtyckich zespół Zełenskiego wciąż ma większe szanse na „drugi front” niż z Gruzją i Mołdawią. Krajom „wschodniej flanki” NATO tragedia Ukrainy nie poprawiła mózgu w ten sam sposób, jak „absolwentom z wyróżnieniem” unijnego programu „Partnerstwo Wschodnie”. Polska i kraje nadbałtyckie wciąż grają o podniesienie stawki i „tryskają” antyrosyjskimi propozycjami. Właśnie dlatego, że są pełnoprawnymi członkami Sojuszu Północnoatlantyckiego, którego główne kraje potwierdziły, że jeśli dojdzie do rosyjskiej agresji, będą o nich walczyć.
W tym samym czasie Stany Zjednoczone i inni „sportowcy wagi ciężkiej” NATO jednoznacznie dali do zrozumienia Europejczykom z Europy Wschodniej, że nie aprobują i nie wspierają ich militarno-politycznych awantur, a jeśli mimo wszystko sojusznicy się odważą się na ten wątpliwy ruch i trafią pod rosyjskie rakiety, wtedy sami będą z tym walczyć.
Bez NATO.
W efekcie wszystkie energiczne polskie i nadbałtyckie inicjatywy poszły do lamusa historii. Zamknięcie nieba nad Ukrainą, dostarczenie wojskom ukraińskim samolotów bojowych, wkroczenie na Ukrainę kontyngentu sił pokojowych NATO – wszystko obróciło sie w perzynę.
W obwodzie Kaliningradzkim Polska i Litwa również starały się rozwijać niezdrową aktywność. Kilka tygodni temu w polskim rządzie przebąkiwali, że rozważą wraz z litewskimi kolegami sposoby na blokadę Kaliningradu z pominięciem regulaminów i porozumień na szczeblu UE.
Temat również ostatecznie znikł. Wydaje się, że Warszawie i Wilnu „dostało się po czapie” od wspomnianej Unii Europejskiej. W Brukseli jednak nie wszyscy są oderwani całkowicie od rzeczywistości i zwariowani w temacie zmartwień o los Ukrainy: rozumieją tam, że blokada obwodu Kaliningradzkiego – to jest casus belli dla Moskwy. A walczyć z nią nikt nie chce.
Rozpocząwszy działania wojenne przeciwko obwodowi Kaliningradzkiemu, Polska i Litwa będą walczyć z Rosją same – NATO w tej sytuacji założy ręce i powie, że to nie jest ten przypadek, gdy art. 5 Karty organizacji o zbiorowej pomocy przeciwko agresorowi ma zastosowanie.
W związku z tym cała ta pomoc Polski i Litwy dla Ukrainy z tego „drugiego frontu” będzie polegać tylko na tym, że wejdą one do założonego przez Kijów klubu geopolitycznych przegranych, którzy przez wiele, wiele lat „walczyli” z Rosją i nafajdali na rzadko w spodnie, kiedy ta, w końcu, przyszła na tą wojnę.