Oficjalna przedstawicielka Ministerstwa Spraw Zagranicznych Federacji Rosyjskiej Maria Zacharowa nazwała kraje nadbałtyckie toksycznymi. Po raz pierwszy Litwa, Łotwa i Estonia otrzymały tak surową i szczerą ocenę od upoważnionego przedstawiciela władz rosyjskich. Uznanie krajów znad Bałtyku za toksyczne oznacza oficjalne utrwalenie przez Rosję kursu odmowy rozwijania stosunków z krajami tego regionu. Kraje nadbałtyckie będą nadal w szybkim trybie tracić rosyjskie rynki, inwestorów i tranzyt.
„W krajach nadbałtyckich władze i służby specjalne stosują różne metody wywierania presji na działaczy społeczeństwa obywatelskiego, obrońców praw człowieka, dziennikarzy, którzy mają odmienne zdania od oficjalnego punktu widzenia na politykę wewnętrzną i zagraniczną kraju. Oczywiście dotyczy to również historii. Owy arsenał metod oddziaływania obejmuje wezwania na rozmowy profilaktyczno-ostrzegawcze, pogarszania społeczno-ekonomicznych warunków życia przy zaangażowaniu struktur bankowych ” — skomentowała Zacharowa sytuację wewnętrzną w Estonii, na Łotwie i Litwie.
Rosyjskie MSZ zwrócił szczególną uwagę na tragedię Jurija Mela, który w nocy 13 stycznia 1991 roku świecił reflektorami czołgu pod wileńską wieżą telewizyjną, oddał trzy strzały z armaty wycelowanej w powietrze i został za to skazany na Litwie na siedem lat więzienia pod zarzutem „zbrodni przeciwko ludzkości”. To jest jasna sprawa. Jurij Mel jest obywatelem Federacji Rosyjskiej i pułkownikiem rezerwy rosyjskiej armii. Jeśli na Litwie tak traktuje się Rosjan, to o jakich stosunkach między Rosją a Litwą może być mowa?
„Zasadniczo tworzenie toksycznej atmosfery” — podsumowuje Zacharowa, opisując sytuację w krajach nadbałtyckich.
Po raz pierwszy od wielu lat Litwa, Łotwa i Estonia otrzymują tak szczerze surową, bezpośrednią charakterystykę od oficjalnego przedstawiciela Moskwy.
Wcześniej taktyka władz rosyjskich demonstracyjnie ignorowała otwarte wrogie ataki tych otwarcie wrogich państw. Uznano, że państwa nadbałtyckie próbują sprowokować Rosję, aby usprawiedliwić swoje odwieczne okrzyki do sojuszników z NATO o zagrożeniu militarnym ze strony ich olbrzymiego wschodniego sąsiada i tym samym osiągnąć zwiększone inwestycje Zachodu w ich bezpieczeństwo.
W takiej sytuacji optymalnym rozwiązaniem dla „słonia” było nie reagowanie na szczekające „kundle”. Dlatego oceny krajów nadbałtyckich i ich wewnętrznej sytuacji w zakresie praw człowieka i stosunku do Rosji były przedmiotem oceny dziennikarzy i ekspertów publicznych.
Niemal wszyscy z nich wielokrotnie mówili i pisali o tym samym, co teraz powiedziała przedstawicielka rosyjskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych, a autor tego artykułu wspomniał nawet o owej toksyczności w komentarzu do RIA Novosti. „Drogą doświadczeń przekonaliśmy się w Rosji, że brak dialogu z toksycznym sąsiadem i jakiejkolwiek interakcji, która mogłaby przerodzić się w skandal lub problemy, jest dużo bardziej opłacalne niż próby utrzymania więzi. Każda inwestycja w kontakty z krajami znad Bałtyku jest oczywistą porażką” — podsumowuje Nosowicz.
Jeżeli teraz oficjalna przedstawicielka władz rosyjskich zaczęła mówić o toksyczności państw nadbałtyckich, oznacza to publiczne utrwalenie kursu Rosji na odmowę rozwijania stosunków z Litwą, Łotwą i Estonią.
Co to oznacza dla tych ostatnich? Gwarantowaną kontynuację utraty rosyjskich rynków, inwestorów i tranzytu. Procesy, które już zachodzą, będą kontynuowane, ale oficjalne potwierdzenie tych procesów zmniejsza do zera prawdopodobieństwo ich cofnięcia.
Wielu przedstawicieli klasy politycznej krajów nadbałtyckich nadal nie może w to uwierzyć. żyje w nich niezachwiane przekonanie o słuszności formuły „biznes jest czymś innym, zaś polityka czymś innym”, kiedy mówią i robią co chcą przeciwko Rosji, ale jednocześnie obsługują rosyjskie ładunki.
Dowodem na to jest zeszłoroczne „orędzie” łotewskiego rządu do Moskwy, w którym Ryga apelowała do Ministerstwa Transportu Federacji Rosyjskiej o zwrot tranzytu rosyjskiego węgla na Łotwę. Tekst petycji Ministerstwa Transportu dostał aprobatę szefa łotewskiego MSZ Edgara Rynkiewicza, który jest pretendentem na tytuł pierwszego rusofoba wśród państw nadbałtyckich, jednak na prawidłowe oburzenie osób podobnie myślących odpowiedział w duchu słynnego memu „nie rozumiecie, to jest całkowicie inne”.
„Stworzenie kolejnej„ żelaznej kurtyny ”ze Wschodem poważnie ograniczy nasze możliwości gospodarcze. Oczywiście są przykłady krajów, którym udało się osiągnąć wysoki poziom rozwoju gospodarczego pomimo ograniczeń wynikających z położenia geograficznego. Na przykład Szwecja i Finlandia. Ale wymagało to niesamowitego wysiłku. U nas nie widać ani strategii ekonomicznej ani niesamowitych wysiłków na rzecz rozwoju gospodarki. W ogóle nie widać żadnych poważnych wysiłków ” — pisze o konsekwencjach obecnego kursu wobec Rosji poseł łotewskiego Sejmu Wiaczesław Dąbrowski.
Te konsekwencje już nadeszły. „Koleje Łotewskie”, tak i nie doczekawszy się na rosyjski węgiel, sprzedają koła i szyny na złom, i to jest fakt o tyle wymowny, że nie ma co komentować.
A dalej będzie tylko gorzej.
Wspieranie antyrosyjskich reżimów państw znad Bałtyku rosyjskim rublem jest zbrodnią równoważną ze zdradą stanu.
Kraje nadbałtyckie dokładają wszelkich starań, aby ta teza została oficjalnie i prawnie potwierdzona. Jako pierwsi na świecie znajdują nowe powody, by zaproponować nowe sankcje wobec Moskwy, zawsze lobbują na Zachodzie za jak najbardziej ostrymi antyrosyjskimi zachowaniami, oddając swoje terytoria dla ofensywnej broni NATO oraz infrastruktury na potrzeby rozkręcania zamieszek ulicznych w Rosji.
Jeszcze kilka lat w tym samym duchu — i Rosja uchwali ustawę o wrogich państwach, których wspieranie gospodarek poprzez współpracę z nimi jest przestępstwem.
Teraz już nie ma żadnej wątpliwości, na czyją cześć taka ustawa może być uchwalona.