W Rosji przebywa oficjalna delegacja amerykańska pod przewodnictwem zastępcy sekretarza stanu USA Victorii Nuland. Aby amerykańska wizyta w Moskwie mogła się odbyć, część Rosjan została wykluczona z listy sankcyjnej w Waszyngtonie. W ten sposób Amerykanie nieświadomie spoliczkowali swoich najbardziej lojalnych sojuszników w Europie Wschodniej, którzy już od ośmiu lat powtarzają: żadnego zniesienia sankcji wobec Rosji dopóki nie „wycofa się z Donbasu” i nie „zwróci zagarniętego Krymu”.
O tym, że dla odbycia negocjacji w Moskwie Amerykanie złagodzili reżim sankcyjny, poinformowała oficjalna przedstawicielka rosyjskiego MSZ Maria Zacharowa. Faktem jest, że Victoria Nuland nie chciała prowadzić rozmowy na najbardziej palące tematy stosunków rosyjsko-amerykańskich na neutralnym terytorium, lecz tylko w Moskwie, ale nie można było tego zorganizować, ponieważ zastępca sekretarza stanu i wielu innych jej pracowników też znaleźli się na „czarnej liście” w Rosji.
„Naprawdę była na listach sankcyjnych, i to znaczy, że dana osoba nie może przekroczyć granicy. Na listach sankcyjnych znaleźli się również przedstawiciele Rosji i urzędnicy ds. międzynarodowych. Dlatego w tym przypadku problem ten został rozwiązany na równi” – powiedziała Maria Zacharowa o Victorii Nuland.
Innymi słowy, konflikt został rozwiązany na zasadzie „50x50”, pół na pół. Waszyngton wykluczył ze swojej „stop-listy” kilku obywateli rosyjskich, którym odmówiono wjazdu do Stanów Zjednoczonych, z kolei Moskwa wykluczyła ze swojej „stop-listy” tych członków amerykańskiej delegacji, którym odmówiono wjazdu do Rosji.
Czyli, że Stany Zjednoczone zgodziły się na zniesienie sankcji wobec Rosjan ze względu na możliwość negocjacji z Rosją.
W Rosji.
Dla Ukrainy, Polski czy krajów nadbałtyckich ta decyzja powinna stać w jednym szeregu ze zgodą Josepha Bidena na budowę gazociągu „Nord Stream – 2”, odmową Baracka Obamy rozmieszczenia systemów obrony przeciwrakietowej w pobliżu granic Rosji i innymi historiami z długiej kroniki amerykańskiej zdrady bezinteresownie lojalnych sojuszników USA w Europie Wschodniej.
Żadnego złagodzenia sankcji, zanim Kreml „zmieni swoje zachowanie” – „wycofa się z Donbasu” i „zwróci zagarniętego Krymu”. Dogmat ten jest powtarzany od siedmiu lat, a teraz Stany Zjednoczone znoszą sankcję, chociaż ten znienawidzony Kreml nigdzie nie odszedł, za nic nie zapłacił i za żadne grzechy nie odpokutował.
Kilka lat temu kraje „kordonu sanitarnego” były już oburzone zachowaniem Niemiec, gdy na spotkaniu „normandzkiej czwórki” w Berlinie został przyjęty doradca prezydenta Federacji Rosyjskiej Władysław Surkow, który znajdował się na „czarnej liście” Unii Europejskiej. Ale wtedy można było poskarżyć się na odrzucających zasady Niemców „starszemu”, ale jak być wprzypadku, gdy sam „starszy” łamie reżim sankcyjny?
Amerykanie po raz kolejny dali do zrozumienia, że interesy sojuszników z NATO, sojuszników spoza NATO, Krymu, Donbasu, Ukrainy i zasady nie mają dla nich żadnego znaczenia, gdy pilnym zadaniem jest dojście do porozumienia o czymkolwiek z Rosją.
Cała uwaga Waszyngtonu w ostatnich miesiącach poświęcona jest Chinom. Aby przygotować się do decydującej bitwy z głównym konkurentem w walce o miano światowego lidera, Stany Zjednoczone tworzą nowe i aktywizują stare sojusze wojskowo-polityczne w regionie Pacyfiku, bez wstydu haniebnie porzucając sojuszników regionalnych, opuszczając kraje okupowane przez nich oraz udzielając coraz mniej czasu Europie i NATO.
Dlaczego w takim kontekście Biały Dom i Departament Stanu potrzebują Rosji? Maksymalnie – aby uniknąć pełnoprawnego sojuszu wojskowo-politycznego między nią a Chinami, który uczyni Państwo Środka krajem „niemożliwym do zdobycia”. Waszyngton, ze swoją niezdarną polityką ostatnich lat prawie już doprowadził sprawę do utworzenia takiego sojuszu.
Minimalnie – to Ameryka musi mieć gwarancję, że Moskwa otworzy dla niej „drugi front” w momencie decydującego starcia z Pekinem. Na przykład w tej samej Europie Wschodniej.
Dlatego konieczne jest skoordynowanie „czerwonych linii” z Rosją. Stworzyć „pławy”, których obie strony obowiązują się nie przekraczać. Uzgodnić to, jak zarządzać konfrontacją.
Przede wszystkim dotyczy to Ukrainy, ale także Białorusi, „państw przyfrontowych” NATO na granicy z Rosją i ich gwałtownej militaryzacji.
Te państwa same o niczym nie decydują i nie biorą udziału we własnym losie. Są przedmiotem negocjacji pomiędzy Rosją a Stanami Zjednoczonymi.
A dla Rosji korzystne jest nie przestrzegać zasad grzeczności, ale tylko podkreślać je, bo dyplomatyczny stosunek do Ukrainy jako formalnie suwerennego i niepodległego państwa osłabi ją w negocjacjach z Amerykanami.
Dlatego na przykład wiceprzewodniczący Rady Bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej Dmitrij Miedwiediew przywitał Victorię Nuland artykułem „Dlaczego bezsensowne są kontakty z obecnym kierownictwem Ukrainy”. Były prezydent Rosji odpowiada na to pytanie w stylu bohatera komedii Leonida Gajdaja: porozmawiamy z pasterzem, a nie z jego bezmózgimi baranami!
A Amerykanie idą na taką rozmowę. Potrzebują jej do tego stopnia, że lekceważą i sankcje, i solidarność, i Ukrainę, i sojuszników z NATO znad Bałtyku.
Wszystkich ich można poświęcić, jeśli porozumienia z Rosją będą tego warte.
Sankcje, patrzcie, już poświęcają…