Białoruś ogłosiła zawieszenie swojego udziału w unijnym programie „Partnerstwa Wschodniego”. To jest fatalny cios dla głównego geopolitycznego projektu Zachodu w przestrzeni postsowieckiej, który instytucjonalnie kształtował budowę „strefy buforowej”, oddzielającej Rosję od Unii Europejskiej. Odmowa Białorusi choćby formalnego udziału w „Partnerstwie Wschodnim” pozbawia Zachód możliwości w przyszłości zamknięcia „kordonu sanitarnego” – łańcucha antyrosyjskich państw od Bałtyku po Morze Czarne.
„Republika Białorusi zawiesza swój udział w unijnej inicjatywie „Partnerstwo Wschodnie”” — czytamy w oficjalnym oświadczeniu białoruskiego MSZ. — „[…] Stały Przedstawiciel Republiki Białorusi przy UE zostaje odwołany do Mińska na konsultacje. Do Brukseli na konsultacje zaproszono również szefa Delegatury UE w Republice Białorusi. Oprócz tego przedstawiciele struktur europejskich oraz osoby z krajów Unii Europejskiej, które przyczyniły się do wprowadzenia środków ograniczających, będą mieli zakaz wjazdu na Białoruś”.
Faktyczne wydalenie z Mińska oficjalnego przedstawiciela UE jak najbardziej przypomina wydalenie z Białorusi 13 lat temu amerykańskiego ambasadora. Tworzenie „czarnych list” wrogo nastawionych działaczy — to także jest powrót do zwyczajowej praktyki Mińska, od której próbował odejść w czasie, gdy Białoruś starała się być wielowektorową i neutralną.
Natomiast zawieszenie uczestnictwa w „Partnerstwie Wschodnim” jest bezprecedensowe.
Białoruś faktycznie wycofuje się z głównego geopolitycznego projektu Zachodu w okresie postsowieckim, skierowanego przeciwko Rosji.
„Partnerstwo Wschodnie” zostało zainicjowane przez Unię Europejską w 2009 roku jako reakcja na wydarzenia roku poprzedniego w Osetii Południowej, kiedy Rosja na przykładzie Gruzji pokazała, że nie pozwoli na rozpętanie czystek etnicznych i wojen w pobliżu swoich granic. A status protegowanego Zachodu, który w tym momencie posiadał gruziński prezydent Saakaszwili, w tym przypadku nie gwarantuje bezkarności.
W odpowiedzi Unia Europejska zainicjowała własny projekt geopolityczny w przestrzeni postsowieckiej, opracowując ramowy program zbliżenia z byłymi republikami radzieckimi, oddzielając ich stosunki z Europą od stosunków z Rosją. Rosja została wyniesiona poza nawias „Partnerstwa Wschodniego”. Co więcej, projekt ten przeciwstawiał się Rosji. Działania, jakie musiały podjąć kraje uczestniczące w programie, aby uzyskać wsparcie i finansowanie na Zachodzie, w ten czy inny sposób generalnie odcinały je od Rosji.
W swojej istocie „Partnerstwo Wschodnie” było instytucjonalizacją przez UE idei „strefy buforowej”, która oddziela Rosję od reszty Europy i uniemożliwia rozwój największego kraju na świecie poprzez interakcję z Europejczykami.
Nie bez powodu Polska została inicjatorem i twórcą tego programu. „Partnerstwo Wschodnie” odzwierciedla podstawową ideę polskiej geopolityki o utworzeniu wzdłuż granic Rosji „kordonu sanitarnego” z wrogich Rosji państw, które się znajdują pod polskim protektoratem.
Polska wyraźnie nie ma wystarczających środków, aby ponownie wziąć pod swoje skrzydła dawne ziemie I Rzeczypospolitej dla swojego elektoratu, dlatego w przypadku „Partnerstwa Wschodniego” chodziło de facto o protektorat brukselski. „Pośrednie” kraje postsowieckie między Rosją a Unią Europejską zostały wciągnięte w strefę geopolitycznych wpływów UE, ale bez perspektywy członkostwa w tej organizacji. Czyli czysta „strefa buforowa” i „kordon sanitarny”.
Uczestnictwo w unijnej inicjatywie Armenii, Azerbejdżanu, Białorusi, Gruzji, Mołdawii i Ukrainy było narzędziem do oddzielenia ich od Rosji.
Dlatego od samego początku pytanie: „Co robi Białoruś i Armenia w „Partnerstwie Wschodnim?”” — brzmi szczególnie ostro. Oficjalni sojusznicy Rosji uczestniczą w bez dwóch zdań antyrosyjskim projekcie — to jest nonsens!
Tradycyjna odpowiedź na to pytanie — mantra: „„Partnerstwo Wschodnie” nie jest skierowane przeciwko Rosji”. Ta mantra przez lata była powtarzana przez działania programu, tyle że nie mogła anulować rzeczywistości. W rzeczywistości strategiczne kroki, jakich Bruksela zażądała od byłych republik radzieckich, aby zbliżyć się do UE, miały na celu odejście od Rosji, działanie na szkodę rosyjskich interesów i zwiększenie wrogości wobec Rosji.
Wyraźnie pokazała to historia Umowy stowarzyszeniowej między Ukrainą a UE, która spowodowała największy kryzys geopolityczny w Europie, ponieważ stowarzyszenie posuwało się do przodu z nieukrywanym celem oderwania Ukrainy od Rosji.
W przypadku Białorusi jej niechęć do zbliżenia się z Zachodem kosztem zerwania sojuszu z Rosją doprowadziła do zminimalizowania udziału w inicjatywie UE. Prezydent Białorusi Aleksander Łukaszenko raz na kilka lat odmawiał zaproszeń na szczyty „Partnerstwa Wschodniego”, ponieważ zakładane było z góry, że zostanie tam zmuszony do podpisu zbiorowej rezolucji antyrosyjskiej.
Ponieważ Białoruś nie była aktywna w „Partnerstwie Wschodnim”, niektórzy uważają, że zawieszenie jej udziału w tym programie nie jest wielkim wydarzeniem. Ale to nie jest prawda.
Już samo określenie członkostwa republiki w inicjatywie UE jako formalności sugeruje, że istniała forma geopolitycznego odwrócenia Białorusi od Wschodu w kierunku Zachodu. Wystarczyłoby tylko decyzje polityczne o wypełnieniu tej formy treścią, a ramy instytucjonalne dla reorientacji na NATO i UE były już gotowe.
Wycofanie się Białorusi nawet z formalnej obecności w „Partnerstwie Wschodnim” nie pozwala na zamknięcie „kordonu sanitarnego”. W łańcuchu antyrosyjskich państw Bałtyku i Morza Czarnego utrwala się widoczne ogniwo prorosyjskie, bez którego łańcuch ten nie może całkowicie wypełnić swojej głównej misji: „powstrzymywania” Rosji.
W tym sensie zawieszenie udziału Białorusi w „Partnerstwie Wschodnim” jest największą geopolityczną klęską Zachodu w „Partnerstwie Wschodnim” od czasu zjednoczenia Krymu z Rosją.
Jako dodatek tego geopolitycznego ciosu należy zadać cios symboliczny. Unia Europejska nie wyrzuciła Białorusi z „Partnerstwa Wschodniego” – Białoruś odeszła sama. Państwa zaczynają odmawiać udziału w projektach integracyjnych Zachodu. To pewny znak, że zachodnie globalne przywództwo odchodzi w przeszłość.